Ауғаныстан – менің жаным сыздайды…

Ауғаныстан – менің жаным сыздайды…

Ыстық жел бетімізді күйдіреді,
Күн жоғарыдан шарпиды,
Төменде құм жанып тұр ...
Жатуға болмайды
Тіпті сүйене алмаймыз,
Құтыдағы бір жұтым су –қайнаған.
Көмір пештен шыққан—граната қолымда.
Ащы тұншығумен тартады,
Ал- сен үндеме.
Сібірдің боранынан бір жұтым болса да
Мамыр айындағыдай жаңбыр жауып тұр.

Он жылға созылған ауған соғысының жаңғырығы біздің санамыз бен жүрегімізді әлі де мазалайды. Ол халқымыздың жаңа тарихына драмалық парақ ретінде енді.

Бүгін Ауғаныстан әскерлердің шығарылғанына 32 жыл болды. 32 жыл бұрын, 1989 жылы 15 ақпанда тарихта жаңа дата пайда болды. Бұл күн сол сұрапыл уақытта ұрысқа қатысқан интернационалист-жауынгерлерді еске алу күні болды. Бұл күні соңғы кеңес әскерлері Ауғаныстаннан кетті. 15 мыңнан астам жақсы адамдардан айырылып, осылайша 10 жылдар бойы созылған соғыс аяқталды.

Бұл күн тек бейбіт өмірде сүргісі келген бәріне қымбат. Тоғыз жылдан астам Ауғаныстандағы сарбаздар құмның шаңын жұтып, бейбіт тұрғындардың қалқаны және қорғаушылары болды. Жауынгерлік тәжірибе жинамаған жас сарбаздар соғысуды, тірі қалуды және Отанын қорғауды үйренді. Отбасын үйін қалдырған нағыз жауынгерлер, ерік-жігерлі мықты адамдар өз өмірлерімен құрбан етті, бұл құрмет пен ризашылықты білдіреді. Олар қанша уақыттар бойы, әскери борыштары, бауырластық достық пен ынтымақтастық үшін қан төкті, бірақ олар өз Отанында үнсіз болып қалды. ҮНСІЗ ҚАЛМА! Кешегі мектеп оқушылары қорқынышпен күресіп, ұрысқа батылдылықпен кіріп, бұйрықтарды мүлтіксіз орындағандары туралы мақтанышпен айтуымыз қажет. Туысқандары мен достары ешқашан үйлеріне оралмайтындардың жан азабы басылмайды. Ұзақ уақыттар бойы «ауғандықтар» деп аталған қаһармандық және қайғылы уақыт туралы азалы естеліктерді ұрпақтарымыз  есте сақтайды. Ауғаныстаннан әскерлерді шығару күні – бұл барлық ауғандық- ардагерлердің мерекесі ғана емес, сонымен қатар барлық қаза тапқан интернационалистер үшін еске алу және аза тұту күні болып табылады. Дәл осы күні біз-сол сұмдық уақыт туралы айтып, ризашылық білдіріп үйретуге міндеттіміз.

    15 ақпан мерекелік күн деп санауға болмайды, бұл Ауғаныстанда шайқасқа шыққан  жауынгерлер мен офицерлерді еске алуға негіз болатындығы сөзсіз. Бұл күн бізді батылдыққа және көптеген жылдар өткеннен кейін де өнеге алуға үйретеді.

Біз Ауғаныстаннан кеттік. Бірақ, өкінішке орай, біз адамдар бәрін де, әрқашан да күшпен шешуге болмайтынын әлі де түсіне алмадық. Біз әлі ӘЛЕМДІ бағалауды үйрене алмадық. Бізді тек Жадымыз тыныштық пен мейірімділікке шақыра алады.

Бағалаңыз…

Есте сақтаңыз…  

Мақала: №2 ОМ, Ксения Валерьевна Савич